Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920 που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Το βιβλίο περιλαμβάνει τις συλλογές «Οι Τρίλλιες που Σβήνουν» (1928), «Ηχώ στο Χάος» (1929), μεταφράσεις, ανέκδοτα ποιήματα και ποιήματα στα αγγλικά.