Εκείνη τη χρονιά η ξηρασία έμοιαζε να μη θέλει να τελειώσει. Κι η μεγάλη πείνα, η Ρουζαγκαγιούρα, ήρθε και τσάκισε τους φτωχούς Ρουαντέζους. Προσεύχονταν οι άνθρωποι στον καινούργιο θεό πού ’χανε φέρει οι παπάδες των λευκών αποίκων, στον καλό Γεζού και στη μαμά του, τη Μαρία. Γιατί είχανε πια βαπτιστεί και δεν πίστευαν άλλο στα είδωλα του διαβόλου. Αλλά κάποιοι, λίγοι, φύλαγαν στα κρυφά την παλιά πίστη στον Κιμπογκό, που είχε ανεβεί στον ουρανό κι είχε τρυπήσει με το δόρυ του το σύννεφο. Κι ανέβηκαν κι εκείνοι πάνω στο όρος Ρουνανί και παρακάλεσαν τον Κιμπογκό να ξαναφέρει τη βροχή. Κι η βροχή ήρθε. Αλλά ποιος την είχε φέρει; Ο Κιμπογκό ή ο Γεζού; 

Με αέρινη απλότητα κι αθόρυβο χιούμορ, η Σκολαστίκ Μουκασονγκά δίνει μια οικουμενική ιστορία για τη δύναμη των μύθων και την ανθεκτικότητά τους. Νομίζουν οι άνθρωποι πως αυτοί πλάθουν τους μύθους τους, μα σιωπηρά, ανεπίγνωστα, οι μύθοι πλάθουν τους ανθρώπους.