Στο τέταρτο προσωπικό του βιβλίο, τη συλλογή ποιημάτων Άνθρωποι που γελάνε, ο Αργύρης Παλούκας προσπαθεί να επιστρέψει σε εκείνη την ηλικία όπου δεσπόζει η αίσθηση της ελευθερίας, το «θέλω» έναντι του «πρέπει», χαρακτηριστικό που στην ενήλικη ζωή του κάθε άνθρωπος ξανασυναντάει μόνο στον έρωτα. Οι άνθρωποι του βιβλίου, εξεγερμένοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι, αποφασίζουν να πιστέψουν ότι μπορούν να γυρίσουν την πλάτη στη φθορά. Το δικαίωμα στην ελευθερία είναι αναφαίρετο.

Προηγήθηκαν τρία ποιητικά βιβλία του (Το ξέφτι, Το αλάτι πίσω από τ’ αυτί, Θέλω το σώμα μου πίσω) καθώς και η ανθολογία που επιμελήθηκε, Αγάπη σαν ακολασία, με αποσπάσματα από το πεζογραφικό έργο του Γιώργου Χειμωνά.

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ,
όταν τους μιλάω για τον αληθινό καημό μου,
στρέφουν αλλού το πρόσωπό τους.
Μόνος του γυρίζει καθένας στη φωλιά του.